Pamięci
Stanisława Rudnickiego
Prezesa Sądu Najwyższego

W wyniku nowych, przeprowadzonych przez Krajową Radę Sądownictwa, wyborów w ówczesnym składzie Izby Cywilnej ponad połowę składu stanowili sędziowie będący dotychczas sędziami sądów niższych instancji i profesorami prawa. Jednak dzięki autorytetowi, wiedzy, ogromnej kulturze osobistej, życzliwości i poczuciu humoru Prezesa Rudnickiego współpraca między sędziami przebiegała harmonijnie, a z czasem ukształtowała się w Izbie przyjacielska atmosfera. Kontynuowaną do dzisiaj praktyką jest, zapoczątkowane wówczas, odbywanie comiesięcznych zebrań izbowych, na których sędziowie Sądu Najwyższego i zaproszeni przedstawiciele doktryny omawiają bieżące problemy wynikające z orzecznictwa. Za aprobatą i przy żywym zainteresowaniu Prezesa Rudnickiego zaczęto w 1993 r. prowadzenie bazy komputerowej, do której wpisywane są tezy wszystkich orzeczeń wydawanych w Izbie.

Należy również przypomnieć, że Prezes S. Rudnicki był też przewodniczącym corocznych konferencji organizowanych przez Sąd Najwyższy i Europejską Akademię Prawa (ERA) w Trewirze. Dzięki niemu nawiązano też współpracę pomiędzy polskim Sądem Najwyższym i niemieckim Sądem Federalnym. Za wybitne zasługi na tym polu został udekorowany w 1996 r. Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.

Od maja do września 1995 r., w związku z urlopem Adama Strzembosza, Stanisław Rudnicki pełnił obowiązki Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Wniósł wówczas rewizję nadzwyczajną, w wyniku której SN uchylił wyrok skazujący na karę śmierci płk. Ryszarda Kuklińskiego.

Przejście w stan spoczynku z dniem 20.11.1996 r. nie oznaczało zaprzestania działalności przez Stanisława Rudnickiego. Był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego (1996–2006) oraz przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego „Orzecznictwa Sądów Polskich” i członkiem Rady Programowej „Monitora Prawniczego”.

Stanisław Rudnicki był autorem ponad dwustu publikacji prawniczych – komentarzy do ustaw, monografii, artykułów, recenzji, glos i komentarzy do orzeczeń SN. Nie sposób wymienić choćby części tytułów, zwrócić jednak należy uwagę na, mające fundamentalne znaczenie dla praktyki i teorii prawa, komentarze do ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz do księgi pierwszej i drugiej Kodeksu cywilnego oraz pionierską w polskim prawie monografię dotyczącą zagadnień cywilistycznych prawa do grobu. Jego zainteresowania nie ograniczały się do problematyki prawa rzeczowego, jest też autorem publikacji dotyczących m.in. problematyki dóbr osobistych, zabezpieczenia wierzytelności, prawa rodzinnego, postępowania cywilnego oraz ustroju sądów. Osobne miejsce zajmują artykuły w języku niemieckim, publikowane w niemieckich czasopismach i pracach zbiorowych oraz komentarze do wyroków Trybunału Federalnego RFN (BGH) publikowane w „Monitorze Prawniczym”. Wyrazem szczególnego uznania i szacunku dla Stanisława Rudnickiego było opracowanie przez sędziów Sądu Najwyższego i pracowników nauki księgi pamiątkowej „Ars et usus”, którą wręczono na uroczystości w dniu 23.5.2005 r.

Stanisław Rudnicki był wybitnym prawnikiem, niepodważalnym autorytetem z zakresu prawa, a jednocześnie skromnym i prawym człowiekiem. Jego śmierć zasmuciła przyjaciół, przedstawicieli sądownictwa, adwokatury oraz nauki, którzy licznie uczestniczyli w nabożeństwie żałobnym i ostatniej drodze zmarłego na cmentarz w Starej Miłosnej.