Zgromadzenie wierzycieli we właściwym postępowaniu upadłościowym

Ustawa z 28.2.2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze wprowadziła istotne zmiany w zakresie roli wierzycieli w postępowaniu upadłościowym. W niniejszym artykule omówiono zgromadzenie wierzycieli we właściwym postępowaniu upadłościowym, poczynając od jego zwołania, poprzez wskazanie na jego kompetencje i wreszcie scharakteryzowano sam przebieg zgromadzenia.

Wprowadzenie

Jedną z naczelnych zasad postępowania upadłościowego i naprawczego jest zasada dominacji wierzycieli¹. Jej istota przejawia się m.in. w tym, że wierzyciele mają dość szerokie prawo wpływu na przebieg postępowania upadłościowego², a w szczególności poprzez uchwały organu, jakim jest zgromadzenie wierzycieli³. Jednak w praktyce może być tak, że nie zostanie ono zwołane w niektórych postępowaniach w toku całego ich przebiegu⁴, chociaż sami wierzyciele powinni być żywotnie zainteresowani funkcjonowaniem tego ustawowego organu. Ponadto, należy zauważyć, że powiększający się zakres obowiązków sędziego-komisarza może wpłynąć na coraz częstsze zwoływanie zgromadzenia.

Ustawodawca powierzając dużą część władzy w postępowaniu upadłościowym sędziemu-komisarzowi przewidział niewiele spraw, w których bezwzględnie wymagana jest uchwała zgromadzenia wierzycieli w celu realizacji ich interesów. Taki stan rzeczy nie przemawia jednak wcale za słusznością tezy J. Korzonka⁵, według którego jakkolwiek zgromadzenie wierzycieli jest wprawdzie organem postępowania upadłościowego, to jednak dla prawidłowego przebiegu tego postępowania nie jest ono organem koniecznym.
[hidepost=1]

Zwołanie zgromadzenia wierzycieli

Po tych niezbędnych uwagach wprowadzających należy przystąpić w pierwszym rzędzie do rozważań związanych z procedurą zwoływania zgromadzenia wierzycieli.

Prawo upadłościowe i naprawcze wyłączne uprawnienie do zwołania zgromadzenia wierzycieli przyznaje sędziemu-komisarzowi⁶. Zgodnie bowiem z treścią art. 191 ustawy z 28.2.2003 r. − Prawo upadłościowe i naprawcze⁷, sędzia-komisarz zwołuje zgromadzenie wierzycieli wówczas, gdy według przepisów tego prawa wymagana jest uchwała zgromadzenia, a więc w sytuacjach określonych w art. 63 pkt 3, art. 199 ust. 2, art. 203, 232, 281 i n. oraz art. 298 i n. PrUpN. Ponadto, obowiązany jest zwołać zgromadzenie na wniosek przynajmniej dwóch wierzycieli. Wniosek taki wierzyciele mogą złożyć wspólnie lub każdy z osobna⁸. Wynika z tego jasno, że zwołania zgromadzenia nie może domagać się tylko jeden wierzyciel, nawet gdyby posiadana przez niego wierzytelność była bardzo wysoka. Jak się słusznie podnosi w literaturze⁹, wniosek o zwołanie zgromadzenia wierzycieli powinien określać przedmiot obrad. Wierzyciele występujący z wnioskiem o zwołanie zgromadzenia powinni mieć łącznie nie mniej niż trzecią część ogólnej sumy uznanych wierzytelności, a zatem takich, które zostały umieszczone na liście wierzytelności ustalonej przez sędziego-komisarza. Wierzytelności zgłoszone, lecz jeszcze nieuznane, nie uprawniają zatem do zgłoszenia przedmiotowego wniosku. Natomiast nie ma przeszkód do złożenia wniosku o zwołanie zgromadzenia przez tych wierzycieli, których wierzytelności zostały zakwestionowane poprzez zgłoszenie sprzeciwu co do ich uznania¹⁰. Wreszcie należy zaznaczyć, że również wierzytelności zależne od warunku zawieszającego¹¹, jeżeli zostały uznane, także uprawniają do zgłoszenia wniosku o zwołanie zgromadzenia¹². Wierzyciele mający powyższe wierzytelności mogą uczestniczyć w zgromadzeniu wierzycieli, jeżeli ich do tego dopuści sędzia-komisarz. Dopuszczając do udziału w zgromadzeniu, sędzia-komisarz oznacza jednocześnie sumę, z jaką wierzyciele głosują. Syndyk ani upadły nie posiadają prawa wystąpienia z wnioskiem o zwołanie zgromadzenia, mogą natomiast zwrócić się z takim wnioskiem do sędziego-komisarza, który nie jest jednak nim związany¹³.

[/hidepost]