• Varia
  • Artykuł pochodzi z numeru IUSTITIA 2(32)/2018, dodano 14 października 2018.

Sędzią być!

prof. Jerzy Zajadło
(inne teksty tego autora)

6 Letter XLI to the Right Honourable Lord Mansfield [w:] Letters of Junius, New York 1810, vol. II, s. 29–43.

7 N.S. Poser, Lord Mansfield, op. cit., s. 206: „Nevertheless, the vast majority of Mansfield’s contemporaries as well as later writers recognized him as a great judge, in part because of his basic humanity and instinct for justice”.

8 J. Croake, Curiosities of Law and Lawyers, London 1882, s. 35 [w:] W. Swain, The Law of Contract 1670–1870, Cambridge 2015, s. 76.

9 N.S. Poser, Lord Mansfield, op. cit., s. 218.

10 M. Tugendhat, Liberty Intact. Human Rights in English Law, Oxford 2017.

11 N.S. Poser, Lord Mansfield, op. cit., s. 398 i n.

12 J. Oldham, The Mansfield Manuscripts and the Growth of English Law in the Eighteenth Century, vol. 1–2, Chapel Hill–London 1992.

13 Szerzej zob. E. Heward, Lord Mansfield, op. cit., s. 65–74.

14 W nowszej literaturze polskiej na ten temat, obok starszych pozycji M. Szerera i K. Barana, zob. np. J. Halberda, Historia zobowiązań kontraktowych w common law, Kraków 2012.

15 Czytelników zainteresowanych tym, jakie środki podjął Lord Mansfield w celu uproszczenia i przyspieszenia procedur, muszę z uwagi na ograniczone ramy edytorskie odesłać do literatury przedmiotu – zob. np. C.H.S. Fifoot, Lord Mansfield, op. cit., s. 52–81; N.S. Poser, Lord Mansfield, op. cit., s. 193–219.

16 Takie rozumienie istoty precedensu przez Lorda Mansfield podkreśla wielu współczesnych teoretyków i filozofów prawa – w literaturze polskiej na ten temat ostatnio, chociaż w paru punktach w szczegółach nieco odmiennie, T. Zych, W poszukiwaniu pewności prawa. Precedens a przewidywalność orzeczeń sądowych w tradycji prawa anglosaskiego, Toruń 2017, s. 154–160.

17 J. Oldham, Judicial Activism in Eightteenth-Century English Common Law in the Time of the Founders, New York–London 2005, vol. 8, No. 2, s. 269–280.

18 Ibidem, s. 271.

19 J.J. Spigelman, Lord Mansfield and the Culture of Improvement, Australian Law Journal, Nr 11/2008, s. 53–55.

20 Pewnym pośrednim dowodem na to może być fakt, że w opracowywanych współcześnie zbiorach komentarzy do tzw. landmark cases pojawiają się także orzeczenia Lorda Mansfield – zob. C. Mitchell, P. Mitchell, Landmark Cases in the Law of Contract, Oxford–Portland (Oregon) 2008 (sprawy Pillans przeciwko Van Mierop, Carter przeciwko Boehm; Da Costa przeciwko Jones); idem, Landmark Cases in the Law of Restitution, Oxford– –Portland (Oregon) 2006 (sprawa Moses przeciwko MacFerlan); P. Handler, H. Mares, I. Williams, Landmark Cases in Criminal Law, Oxford–Portland (Oregon) 2017 (sprawa R przeciwko Shipley: The Dean of St Asaph’s Case).

21 J. Halberda, Argumentacja historyczno-prawna w orzecznictwie Izby Lordów przełomu XX i XXI wieku na przykładzie nawiązań do sprawy Moses przeciwko MacFerlan z 1760 r., „Krakowskie Studia z Historii Państwa i Prawa”, z. 2/2015, T. 8, s. 199–214.

22 Takiego określenia użył T. Jefferson w swoim liście z 17.2.1826 r. do J. Madisona.

Strona 5 z 512345