Sposób wyliczenia szkody z perspektywy biegłego sądowego
[hidepost=1]
Dla określenia koniecznego, niezbędnego czy wreszcie rzeczywistego okresu naprawy uszkodzonego pojazdu, konieczne jest uwzględnienie nie tylko czasookresu wynikającego wprost z technologicznego czasu naprawy, ale również tych wynikających z:
• czasookresu oczekiwania na części zamienne niezbędne do przeprowadzenia naprawy;
• konieczności przygotowania stanowiska do lakierowania;
• przygotowania samochodu do wydania po zakończonej naprawie dla jego właściciela;
• dni ustawowo wolnych od pracy.
W praktyce rzeczoznawczej, w celu określenia technologicznego czasu naprawy wykorzystywana jest zależność opisana wzorem:
gdzie:
TOaux czas operacyjny producenta w JC;
Kt współczynnik korekty czasowej Kt Î (0,6 ÷ 0,8);
XJC ilość jednostek czasowych w roboczogodzinie: XJC = 10 lub XJC = 12;
YG godzinowy wymiar dnia pracy: YG = 8.
Współczynnik korekty czasowej: Kt – uwzględnia okoliczności wynikające ze sposobu organizacji pracy w warsztacie, w tym uwarunkowania wynikające chociażby z przepisów prawa, zawarte w:
• rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 14.1.2004 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy czyszczeniu powierzchni, malowaniu natryskowym i natryskiwaniu cieplnym1;
• Kodeksie pracy.
Firmy wynajmujące pojazdy, w tym na okres naprawy, stosują różne zasady co do kwalifikowania pojazdów do określonych grup pojazdów, przez co opiniowanie w tym zakresie jest utrudnione. Bardzo przejrzyste zasady co do sposobu kwalifikacji i podziału pojazdów na określone grupy i segmenty pojazdów, opracowano w Instytucie Badań Rynku Motoryzacyjnego „SAMAR”, które, zdaniem biegłego, powinny stanowić podstawę do określania pojazdów w klasach równoważnych pojazdowi wynajętemu lub pojazdowi uszkodzonemu.
* Autor jest biegłym z listy biegłych Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie.
1 Dz.U. Nr 16, poz. 156.
[/hidepost]