Wnioski sądów polskich o wykonanie orzeczeń w sprawach karnych dotyczących kar o charakterze pieniężnym kierowane za granicę
[hidepost]
SUMMARY
Ever more frequently cross-border penal procedures carried out in Polish courts involve the need to recover receivables adjudicated as pecuniary penalties, fines, seizures and procedural fees from persons staying abroad. Being entitled authorities Polish courts prepare and direct motions to competent foreign authorities for recovery of those receivables. This article discusses regulations concerning international cooperation with respect to recognition of penal judgments. Its aim is to create space within which national borders between countries will cease to be an obstacle for the enforcement of judgments issued by national judicial authorities.
The author outlines the traditional procedure, mentioned in Art. 66 of the Code of Penal Procedure „Receiving and forwarding judgments for enforcement”, the European instruments based on the principle of mutual recognition of judgments, as well as bilateral agreements concerning cooperation with countries that are not members of the European Union which regulate these problems.
* Autorka jest kierownikiem Sekcji Obrotu prawnego z zagranicą Sądu Okręgowego w Gliwicach, wieloletnim wykładowcą szkoleniowym, m.in. dla pracowników sądów, kancelarii prawnych, Okręgowej Izby Radców Prawnych w Katowicach oraz Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury w Krakowie, uczestnikiem seminarium doktoranckiego na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, Katedra Prawa Cywilnego i Prawa Prywatnego Międzynarodowego.
1 Bliżej zagadnienie to opisuje Z. Barwina, Zasada wzajemnego uznawania w sprawach karnych, Warszawa 2012, s. 27.
2 M. Płachta, Uznawanie i wykonywanie zagranicznych orzeczeń karnych (Zagadnienia podstawowe), PiP Nr 3/1985, s. 88–89.
3 Tj. instytucji przystosowania kary orzeczonej za granicą znajdującej wyraz w decyzji o uznaniu obcego wyroku karnego. Polega ona na adaptacji kary wymienionej w zagranicznym wyroku i jej „przetłumaczeniu” na odmiany znane w ustawodawstwie państwa wykonującego. Zob. ibidem, s. 97–98.
4 M. Płachta, op. cit., s. 89.
5 S. Dudzik, N. Pótorak, Prawo Unii Europejskiej a prawo konstytucyjne państw członkowskich, Warszawa 2014, s. 580.
6 Dz.Urz. L Nr 76 z 22.3.2005 r., s. 16; dalej jako: decyzja 2005/214.
7 Dz.Urz. L Nr 328 z 24.11.2006 r., s. 59; dalej jako: decyzja 2006/783.
8 Dz.U. z 1999 r. Nr 76, poz. 854 i 855.
9 Dz.U. z 2003 r. Nr 46, poz. 394.
10 Dz.Urz. L Nr 239 z 22.9.2000 r., s. 19.
11 Dz.U. z 1982 r. Nr 10, poz. 73 i 74.
12 Dz.U. z 2005 r. Nr 75, poz. 662 i 663.
13 Dz.U. z 1995 r. Nr 128, poz. 619 i 620.
14 Dz.U. z 1988 r. Nr 9, poz. 65 i 66.
15 Dz.U. z 1994 r. Nr 34, poz. 128 i 129.
16 Dz.U. z 2007 r. Nr 167, poz. 1175 i 1176.
17 Dz.U. z 1989 r. Nr 70, poz. 418 i 419.
18 Dz.U. Nr 59, poz. 365 i 366.
19 Dz.U. z 1987 r. Nr 24, poz. 135 i 136.
20 Dz.U. z 1984 r. Nr 47, poz. 247 i 248.
[/hidepost]