O konieczności powrotu do mechanizmu kontrolnego przewidzianego w dawnym art. 86 § 6 PrUSP

⁵¹ Dz.U. z 1932 r. Nr 102, poz. 863.

⁵² Dz.U. z 1957 r. Nr 31, poz. 133.

⁵³ Zob. również J. Olszanowski, op. cit., s. 58.

⁵⁴ Zwraca na to uwagę też J. Olszanowski, op. cit., s. 59, wskazując, że uwarunkowania systemowe decydowały o przyznaniu po drugiej wojnie światowej Ministrowi Sprawiedliwości decydującej roli w zakresie oceny, czy sędzia może podejmować dodatkowe zatrudnienie.

⁵⁵ Zob. J. Olszanowski, op. cit., s. 60.

⁵⁶ W literaturze zwraca się wręcz uwagę, że PrUSP z 1928 r. było aktem prawnym ograniczającym sędziowską niezawisłość – tak G. Ławnikowicz, Sędziowie w autorytarnej Polsce, Kwartalnik KRS Nr 2/2016, s. 11.

⁵⁷ Zob. J. Gudowski, Historia prawa o ustroju sądów powszechnych z 1928 r., PS Nr 1/2003, s. 22–23.

⁵⁸ W ten sposób o nowelizacji tego aktu prawnego z 1950 r. wypowiada się J. Brol, Prawo o ustroju sądów powszechnych, PiP Nr 11–12/1985, s. 4.

⁵⁹ Mam tu na myśli ustawę, która była poprzedniczką ustawy z 8.12.2017 r., a więc ustawę z 23.11.2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 2002 r. Nr 240, poz. 2052). W ustawie z 20.9.1984 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 1984 r. Nr 45, poz. 241) przewidywano, że podjęcie przez sędziego dodatkowego zajęcia wymaga zgody I Prezesa (art. 41 ust. 3). W przepisie tym nie wskazywano wprawdzie wprost na możliwość kontroli rozstrzygnięcia I Prezesa odmawiającego zgody na to zajęcie, w zakresie nieuregulowanym ustawą do sędziów SN stosować należało jednak odpowiednio przepisy ustawy o ustroju sądów powszechnych (art. 61 ww. ustawy). Z kolei zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy z 15.2.1962 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 1962 r. Nr 11, poz. 54) do sędziów SN należało odpowiednio stosować przepisy prawa o ustroju sądów powszechnych, o ile nie były sprzeczne z przepisami ww. ustawy.

⁶⁰ M. Śladkowski, op. cit., s. 365.

⁶¹ Ustawa z 25.7.2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 2167).

⁶² Należy wskazać, że również zgodnie z art. 10 ustawy z 31.1.1980 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 1980 r. Nr 4, poz. 8), która obowiązywała od 1.9.1980 r. (art. 18 ust. 1 ww. ustawy) do 30.9.1995 r., w sprawach dotyczących sędziów NSA należało odpowiednio stosować przepisy ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych. Podobna regulacja – przewidująca stosowanie do sędziów przepisów o SN oraz o ustroju sądów powszechnych, była przewidziana w art. 15 ustawy z 11.5.1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. z 1995 r. Nr 74, poz. 368), która obowiązywała od 1.10.1995 r. (art. 69 ww. ustawy) do 31.12.2003 r.

⁶³ Zob. M. Śladkowski, op. cit., s. 367.

⁶⁴ Dz.U. z 2018 r. poz. 1422.

⁶⁵ Dz.U. z 2016 r. poz. 1157.

⁶⁶ Dz.U. z 1997 r. Nr 102, poz. 643.

⁶⁷ M. Śladkowski, op. cit., s. 368.

⁶⁸ Organami TK były bowiem tylko Prezes i Zgromadzenie Ogólne (art. 12 ww. ustawy z 1.8.1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym).

⁶⁹ Tak np. B. Kołecki [w:] I. Hayduk-Hawrylak, B. Kołecki, A. Wleklińska, Prawo o ustroju sądów powszechnych. Komentarz, Warszawa 2018, art. 86, Nb 7; J. Olszanowski, op. cit., s. 60.

⁷⁰ Wyrok NSA z 21.5.1998 r., II SA 330/98, Legalis.

⁷¹ Tak K. Gonera [w:] A. Górski (red.) Prawo…, op. cit., s. 442. Tak również, jak się wydaje, J. Olszanowski, op. cit., s. 66. W późniejszym czasie pogląd zbliżony do zapatrywań przyjętych w literaturze zajmował także WSA w Warszawie odnośnie do sprzeciwu prezesa sądu wobec podjęcia zatrudnienia lub zajęcia przez komornika. Również na tle tego rodzaju stosunku sąd przyjął, że sprzeciw prezesa sądu jest aktem nadzorczo-organizacyjnym, a nie decyzją organu administracji publicznej. Zob. wyrok WSA w Warszawie z 11.12.2012 r., VI SA/Wa 1977/12, Legalis.

⁷² Zob. podobne uwagi uzasadniające istnienie systemu środków zaskarżenia w postępowaniu cywilnym, wskazujące na brak możliwości wyeliminowania ryzyka błędów przy orzekaniu – B. Bladowski, Środki odwoławcze w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2008, s. 24.

⁷³ W literaturze na gruncie poprzednio obowiązujących przepisów wskazano, że sprzeciw kolegium dawał sędziemu podstawę do wystąpienia ze stosownym roszczeniem do sądu powszechnego – tak Ł. Korózs, M. Sztorc, Ustrój sądów powszechnych. Komentarz, Warszawa 2004, art. 86, Nb 6, z powołaniem na wyrok SN z 6.1.1999 r., III RN 180/98, ­OSNAPiUS Nr 21/1999, poz. 670.

⁷⁴ Zob. uwagi na temat podmiotowo-przedmiotowych ograniczeń w zakresie dodatkowego zatrudnienia – B. Cudowski, Dodatkowe zatrudnienie, Warszawa 2007, s. 44 i n.

⁷⁵ Tak trafnie J. Olszanowski, op. cit., s. 60.

⁷⁶ Zob. B. Kołecki [w:] op. cit., art. 86, Nb 7; J. Olszanowski, op. cit., s. 60.

⁷⁷ J. Olszanowski, op. cit., s. 65 oraz powoływana przez tego autora M. Smusz-Kulesza, Zatrudnienie nauczyciela akademickiego na stanowisku sędziego sądu powszechnego [w:] W. Sanetra (red.), Zatrudnienie nauczycieli akademickich, Warszawa 2015, s. 240–241.

⁷⁸ Zob. J. Olszanowski, op. cit., s. 67.

⁷⁹ J. Olszanowski, op. cit., s. 65.